پرواز

یک فنجان قهوه ی تلخ...

جرعه ای مینوشم ,طعم تلخی که شاید تلخی این روزهایم را برای اندک لحظه ای کمتر کند...

فاصله گرفتن از آدم های زندگی ام... و رفتن در لاک تفکرات...

گسستن از زندگی... و پیوستن به جمع مردگان...

جرعه ای دیگر مینوشم... در تفکر این روزهایم...

جرعه ای تلخ تر از قبل...

 به آسمان خیره میشوم...

پرندگانی مهاجر را میبینم... فارغ از هیاهوی زمین بال میزنند...

 و کمی بعد ارزو میکنم کاش بال هایی داشتم به وسعت پرواز در ابرها... به وسعت چشیدن طعم دلهره ی ارتفاع...

 به وسعت فریاد زدن  از ترس سقوط....

به وسعت پرواز...

 سرم را برمیگردانم...

 جرعه ای دیگر...

بچه گربه های بازیگوش...

چه بی تعلق بازی میکنند...

کاش من نیز تعلقی نداشتم.. کاش یک من مستقل بودم...

کاش تنها هدف هایم را دنبال میکردم...

میروم گوشه ای در لاک خودم... خدایم را میخوانم...

هنوز دلم محکم است به داشتنش...

زندگی خواهم ساخت... فارغ از هیاهوی دنیا و تعلقات...

من پر پرواز میخواهم خدایم...